Нимага биз хавфни кўрмай қўйдик? Бир ҳафтада содир бўлган иқлим воқеалари

Италия — сув остида. Бразилия — муз остида. Польша камдан-кам учрайдиган сув қуюнлари марказида. Арктика ҳарорат рекордларини янгилаяпти, Камчаткани эса минглаб афтершоклар ларзага соляпди. Бир ҳафта ичида ўнлаб иқлимий ва геофизик ҳодисалар юз берди. Уларнинг ҳар бири йилнинг энг муҳим хабарига айланиши мумкин эди. Бироқ, биз энди уларга эътибор бермай қўйдик. Биз энди бундай хабарларни ўтказиб юборамиз. Биз иқлим билан содир бўлаётган жиддий носозликларни оддий ҳолат деб қабул қила бошладик. Бироқ, ҳар йили янги рекордлар ўрнатилаётган ва «ақл бовар қилмайдиган» воқеалар мавсумий меъёрга айланаётган бир вақтда, бу мослашиш эмас. Бу инқирозга кўникиш. Бизнинг ушбу дастуримиз нима учун ҳозир, бугуннинг ўзида, биз қаерга кетаётганимиз ҳақида жиддий ўйлашимиз кераклиги ҳақида. Чунки иқлим масаласи фақат экологларга ёки олимларга таалуқли эмас. Бу биз нафас олаётган ҳаво. Биз ичаётган сув. Уйларимиз турган ер. Агар биз бу мавзу ҳақида жиддий, бор масъулият билан гапира бошласак, ҳақиқатга теран назар солиш учун ўзимизда жасорат топа олсак, иқлим ўзгариши жараёнини тўхтатиб, одамларнинг ҳаётини асраб қолишимиз мумкин бўлади.